MUSTAFA ATA'NIN DOĞUM HİKAYESİ

Herkese merhabalar

Oğlumun doğumundan bu yana yazı yazamadım çünkü birbirimize alışmamız ve Mustafa Ata'nın düzenini kurmamız gerekiyordu... Birbirimize çok ihtiyacımız vardı... Çok şükür ki şimdi her şey yolunda ve bloğuma oğlumun doğum hikayesi ile başlıyorum... 

 Hamileliğimin başında bu yana 1 aylık bulantılarım dışında herhangi bir olumsuzluk yaşamadım.. Harika bir hamilelik geçirdim... Doktorumun suyumun fazla olduğunu söylemesi, erken doğabilir ihtimallerine rağmen gebeliğimde 38. haftayı görmüştük. Ta ki 25 Haziran sabah saat 05:20 ya kadar. Huyumdur gözümü açınca önce telefonda saate bakarım... Tuvalet ihtiyacı ile kalktığımda tuvalete bir şeyin düştüğünü fark ettim. Baktığımda çok az kanamam vardı.. Bunun kanlı nişan dedikleri doğum belirtisi olduğunu biliyordum. Hemen eşimi uyandırdım ve hastanenin yolunu tuttuk.. Hastaneye gittiğim de hemen beni muayene masasına aldılar. Açılma yoktu, ardından nst'ye bağlandım sancılar başlamıştı. Bir süre bekleyip yeniden muayene masasına aldılar tekrar muayene ve hala açılma yoktu. Doktor istersem yatış yapabileceğimi açılma başlasın diye bekleyelim yada istersen evine git sancıların artması durumunda gelmemi söyledi çünkü bu sancı doğum için yeterli değildi. Tabi ki ben muayene masasına ikide bir çıkmaktansa evime gidip temiz temiz sancı beklemeye razı oldum :)

Günlerden cumartesi ben evde oturup sancı bekliyorum ama ne gelen var ne giden. Ardından annemleri aradım çünkü onlar başka bir şehirde yaşıyorlar. Akşam annem, babam , kayınvalidem ve kaynım geldi. Oturup hep beraber sancı beklemeye başladık :) Ve benim sancı da en ufak bir artış yoktu.. Pazar günü oldu bende durum hala ayni şimdi diyeceksiniz ki nasıl durdun evde delimisin. İnanın hiç kalbimi bozmadım korkmadım çünkü bebeğimin hareketlerini hala çok net hissediyordum. Ondan  da biraz cesaret aldım sanırım. Pazartesi günü kendi doktorumla randevum vardı. Pazartesiye kadar dayan diye sürekli oğlumla konuşuyordum :) Pazartesi oldu biz bütün aile hastanedeyiz... Doktorum muayene etti sancı devam ediyor ama açılma yok, yarın sabah seni sezeryana alıyorum hazır ol dedi :) İşte o zaman heyecanlandım. 9 aydır beklediğim gün gelmişti. Oğlumla kavuşmaya 24 saatten az kalmıştı. Eve gelip bittiğini sandığımız eksikleri tamamladık. Ailemiz yanımızda ama benim ayaklar yere basmıyor.Tabi eşim de aynı durumda. Pazartesi akşam ne yediğimden bir şey anladım ne içtiğimden. Uyudum dersem de kocaman bir yalan söylemiş olurum.. 

Ve 28 Haziran 2016

Salı sabahı erkenden uyandım duşumu aldım saat kuaföre gidemeyecek kadar erken olduğundan saçlarımı ördüm.

Artık oğluma kavuşmak için hazırım.

Hastaneye gittiğimde öğrendim ki ilk ben doğuma alınacağım hemen hazırlıklara başladık. Üzerime ameliyat önlüğünü giydim ben ne olduğunu anlamadan sedyeye yatırıldım. Evet doğuma gidiyordum... Yıllardır emek verip hastane hastane koşturup uğraştığımız bebeğimi kucaklamama çok az kalmıştı. Ameliyathanede çok sıcak karşılandım. Hele bebeğimin tüp bebek olduğunu öğrenen ameliyathane çalışanları benimle inanılmaz ilgilendiler. Spinal anestezi ile belden uyuşturuldum. Tamamen uyumadım. Ki bu benim çok istediğim bir şeydi çünkü ben bebeğimin rahmime yerleştirildiği ana şahit oldum. Doğumunu da görmek isterdim elbette ki. Doktorunda gelmesiyle doğum başladı. Ellerini hissediyordum ama en ufak bir acı yoktu tabi ki. Saat tam 09:40 ta canım oğlum doğmuştu. Oğlumun ağlama sesini duyuyordum ve bende ağlamaya başladım. Anne olmuştum canım oğlum yanımdaydı. Onu gördüğümde gözlerime inanamadım bu benim bebeğim mi demiştim...Ve dilimdeki duam allahım çok şükür bugüne... dileyen isteyen herkese bu mutluluğu nasip et.

Hiç inanmazdım mutluluğun bir bebeğin ağlama sesinde  saklı olacağına. Duygularımı anlatmam imkansız tarifi yok hissettiklerimin. Evimizde bir altın topumuz var artık. Mutluluğumuza mutluluk katmaya gelmiş. Hoş gelmiş ♡

9 ay boyunca yazdım bloğa,
beni buradan instagram hesabımdan takip ettiniz. Benim gibi tedavi olan bir sürü arkadaşımla tanıştık sohbet ettik. Tedavileri pozitif sonuçlandı bir çoğunun... 

Negatif sonuçlanan da oldu ama size şunu söylemeliyim asla umudunuzu yitirmeyin.. Ben yitirmedim mi evet yitirdiğim zamanlar oldu. Ama inanın bir gün olacak. Ve sizin bebeğinizde kısmetiyle size gelecek...

Ayda'dan sevgiler

Beni instagram hesabımdan takip etmek için 

tık tık tık